YENİ BİR YAZAR KEŞFEDİN

KİTABIN ÖNSÖZÜ

Yeryüzünün bir cennet mi, yoksa bir cehennem mi olacağına onun üzerinde yaşayan insanoğlu karar verecektir. Yeryüzünde bunu gerçekleştirecek tek güç insan iradesidir. Yeryüzünde beraberce yaşayan, iradesi bulunmayan hayvan, bitki, mikro organizma ve diğer canlılar değil, irade gücünü tekelinde tutan tek tür olan insan ırkının kendisi bunu yapabilecek gücün tek sahibidir.

Mevlana’nın dediği gibi; süvari ata hükmederse ahire götürür, at süvariye hükmederse ahıra götürür. Bilmeliyiz ki at da süvari de kendimizdedir. Mesele, kendi bencil bedenimizin arzu ve isteklerinin peşinden mi, yoksa tüm insanlığın ortak benliği olan evrensel sevginin mi peşinden gittiğimizdir. Kadim bilgeler bu yüzden “kendini bilmek” konusunun üzerinde durmaktadırlar. Bu evrensel bilgi ve evrensel sevgi insan kitabında yazılmaktadır. Kendini bilmek, onu okumakla mümkündür. Bilgi de sevgi de paylaştıkça çoğalır, yayılır.

İnsan dünya hayatında bir yolculuktadır. Bu yolculukta süresi kısıtlı, yolu karanlıktır. Yolunu aydınlatacak tek ışık kaynağı insanoğlunun yüreğindeki bir perdenin arkasına yerleştirilmiştir. O ışığın adı “evrensel sevgi”, perdenin adı ise “bencillik”tir. Perde kişinin kendi eliyle yırtılmadan ışık görünmez. Işık olmadan insanoğlu yolunu göremez, kaybolur, kendini yitirir. İnsanoğlu ne mevkide olursa olsun, ne kadar mektep medrese okumuş olursa olsun, bu gerçeği bilmediği sürece cahildir. “Bilmek” sözüyle kastedilen şey, kişinin yaşadığı her nefeste bu gerçeği hayata geçirebilecek kadar farkında olması, irade ortaya koyabilmesidir.

Bir tek insan bile dünyayı kurtarabilir. Halk arasında bir söz vardır; “Tek bir çivi nalı, bir nal atı, bir at yiğidi, bir yiğit orduyu, bir ordu memleketi, bir memleket dünyayı kurtarır.” Aklını ve benliğini, yüreğinde taşıdığı evrensel sevginin hizmetine adamış insan, kendisini ve dünyayı kurtaracak iradenin hâkimidir. Bu insan sevginin yeryüzündeki eli ayağı, yansımasıdır. Sevginin ordusuna hizmet eden tek bir çivi bile tüm dünyayı değiştirebilir.

Dünyanın kendimiz ve bizden sonra gelecekler için bir cennet olmasını arzuluyorsak, işe çevremizden değil, kendimizden başlamalıyız. Değişimi gerçekleştirecek olan şey, kişinin kendisinde yapacağı devrimle başlar. Bu devrim yürekteki perdeyi yırtıp ışığı açığa çıkaracaktır.

Okumakta olduğunuz kimi gerçek olan, kimi değil, çeşitli kaynaklardan derlediğim bu hikâye demetinin hem kendime, hem de benim gibi bu devrimi gerçekleştirmeyi arzulayan herkesi düşündürerek, yüreğini ısıtarak, cesaretlendirerek katkıda bulunması ve yeryüzünde sevginin hâkimiyet kurması dileklerimle.

                                                        Demet DURMUŞ (Mayıs 2014)

Etrafta ayın gümüşe boyadığı uçsuz bucaksız çölden ve gölgesi uzayan büyükçe bir bez çadırdan başka hiçbir şey görünmüyordu. Simsiyah çarşaflı ve entarili iki adamın yalnızca gözleri ve elleri açıktaydı. Entarilerinin kenarlarına birer hançer sıkıştırmışlardı. Hançerlerinin ahşap saplarındaki sedef kakmalar da tıpkı ikisinin kapkara gözleri gibi ayın ışığında parıldıyorlardı. Adamlardan birisi başının arkasından bastırarak, diğeri de sırtından itekleyerek onu önüne getirdikleri çadırın kapısından içeri soktular fakat kendileri içeri girmediler.

Çadırın içinde dönen egzotik tütsü kokusu daha içeri girerken karşılamıştı Maya’yı.  Yerdeki bakır yağdanlıklı lambaların titrek ışığı çadırın içindeki büyüleyici renk cümbüşünü gözler önüne seriyordu. İçeride zemin göz alıcı renkteki desenlerin kıvrıldığı ipek halılarla kaplanmış, çadırın beyaz bez duvarları ve tavanı rengârenk tuhaf sembol ve işaretlerle bezenmişti. Tütsünün kokusu gibi, işaretler de hem tanımadık, hem de sanki hemen hatırlanıverecek gibi tanıdıktı. Girişin tam karşısındaki görkemli ahşap sedirin üzerinde renkli ipek kılıflı yastıklar gelişigüzel serpiştirilmişti. Tavana kancayla tutturulmuş mor renkli tülden cibinlik tahta sedirin etrafını sarmalamış, çadırın içinde dönen havayla hafifçe kıpırdanıyordu.

Sedirin üzerinde eteklerini toplamış, bağdaş kurmuş oturan birisi vardı. Onun çarşafı beyazdı. Entarisinin kol uçlarıyla yakasındaki ince dokunmuş altın işlemeler ışıldıyorlardı. Elleri göğsüne doğru sarkan türbanının altına gizlenmişti. Onun da sadece gözleri görünüyordu. Maya açıkta kalan o bir çift gözün karşısında kendisini çırılçıplak hissetti. Bıçak gibi keskin bakışların çırılçıplak içini, hatta ta beyninin içini bile delercesine görebildiğini hissetti. Zangır zangır titremesine engel olamadığı kuvvetli bir korku, bedenindeki en ince damarlara bile ulaştı.

Karşısında oturan kişinin erkek mi, kadın mı olduğunu bilemedi. Hatta insan olabileceğinden bile emin değildi ama onun gözlerinden yayılan kudretin her tarafa hâkim olduğundan emin olmamak mümkün değildi. Daha önce hiç karşılaşmadığı, sözsüz, tarifsiz bir kudretti bu. İnsanların etkisinden çıkamayacakları böylesi bir kuvvet alanının içine girdiklerinde hissettikleri ortak duyguları; benliği saran acizliği ve sorgusuz sualsiz itaat etme eğilimini derininde hissetti.

“O sensin demek?” dedi sedirdeki ses. Sesinden bile erkek mi, kadın mı olduğunu kestiremedi. “Demek altın arıyorsun?”

Ne demekti şimdi bu? Altın arayan birini kastediyordu ama o Maya değildi. “Neden söz ettiğinizi anlamıyorum.” dedi Maya. “Burada ne işim var bilmiyorum. Mutlaka bir yanlışlık olmalı.”

Göğsünün içinden yükselen, gür bir kahkaha attı sedirdeki adam/kadın. “Yeryüzü yanılabilir ama gökyüzü ve onun işaretleri asla! Sen O’sun ama henüz bilmiyorsun…”

Nasıl sözlerdi bunlar? Neden bahsediyordu? Maya’nın kendi hakkında bilemediği ne vardı? Korkusuna şaşkınlık da karıştı.

“Şimdi başını kaldır ve gökyüzüne bak!” diye gürledi adam/kadın. Maya başını kaldırdığında çadırın ötesini, apaçık gökyüzünü görebildiğini fark edince soluk alış verişi hızlandı. Kendi gözlerinin bunu yapabilmesi onu dehşete düşürdü. Kalp atışları göğsünü yumruklarcasına güçlendi.

“Ayın ve yıldızların konumunu görüyor musun?...” Türbanının altındaki ellerini çıkartmadan çadırın içinde gezdirdiği gözleriyle bakacağı yerlere işaret etti; “Şimdi tekrar bak etrafına.”   

Az önce gördüğü manzaranın aynısını çadırda gördü. Gökyüzündeki ay ve yıldızların konumunun çadırın duvar ve tavanına bire bir sembollerle işlenmiş olduğunu fark etti. Şaşkınlıktan nefesi kesildi. Yutkunamaz oldu.

Sedirden bir kahkaha daha yükseldi. “Gördün mü? Yeryüzü yanılabilir ama gökyüzü ve onun işaretleri asla!”

Oturduğu yerden hafifçe kıpırdanarak ellerini göğsüne sarkan türbanın altından çıkardı. Kâğıt kadar beyaz, teninden ışık saçan elleri görünce göz bebekleri irileşti Maya’nın. Beyaz yumruktan açılan işaret parmağı tavanın kenarına denk gelen sembollerden birini gösterdi. Maya, parmağın işaret ettiği yerde içe doğru sarmal olmuş bir dairenin çevresinde yedi tane ışın olan, güneşe benzeyen altın rengi bir sembol gördü.

“Şimdi göğsüne bak…”

Maya başını eğince tıpkı çadırın ötesini görebildiği gibi, üzerinden bileklerine kadar dökülen uzun beyaz elbisenin altındaki bedenini görebildiğini fark etti. Şaşkınlıkla “Nasıl olur?” diye bir cümle savruldu ağzından. Göğsünün orta yerinde aynı sembolü gördü. Hem de tıpkısı! Emin olabilmek için göz bebekleri daha da büyüdü. Ne bu kefene benzeyen kıyafeti giydiğinden, ne de göğsünde bir sembolün bulunduğundan habersizdi.

“İşte o yıldız sensin!” “Tam zamanında geldin, anlıyor musun?”

“Ne diyeceğimi bilmiyorum. Neler oluyor anlamıyorum.” diye titreyen, cılız sesli bir cümle mırıldandı Maya.

Sedirdeki adam/kadın yavaş hareketlerle kalkıp doğrulurken “Altın içme zamanın geldi!” diye gürledi. Sedirden inince eğildi. Sedirin altına kolunu uzatıp, eskimiş toprak bir kazan çıkardı. Kazanın içinden büyükçe bir tahta kepçe ve odun parçaları çıkardı. Odunları Maya’yla sedir arasındaki bir yere daire şeklinde üst üste yerleştirdi. Elinin tekini tekrar göğsüne soktu ve o bembeyaz eli meşale gibi yanan bir kor halinde geri çıkardı. Çıkardığı anda Maya aniden irkilip, istemsizce ‘hihh’ diye bir ses çıkardı. Adam/kadın kor olup parlayan elini odunlara değdirdi. Değdirir değdirmez odunlar tutuşmaya başladılar. Hiç duman çıkarmayan, kokusu, alevi olmayan parlak bir ateş yandıkça Maya’nın boğazı düğümlendi, nefesini tuttu.

Göz alıcı kristal yalımlarla kokusuz, dumansız ışıl ışıl parlayarak yanan odunların üzerine toprak kazanı yerleştirdi. Ardından başını geriye doğru atıp, ağzını açtı. Tek elinin tüm parmaklarını havaya doğru açık ağzının içine soktu. Eliyle bir şeyler tuttuğu belliydi. Sonra o tuttuğu şeyi çekmeye başladı. Çektikçe altın renkli bir kumaş ağzından dışarıya çıkıyor, çektikçe uzuyor, uzadıkça uzamaya devam ediyordu. Kumaş altın iplikçiklerden dokunmuş, üzeri dokurken kabartılmış sembollerle doluydu. Bir süre daha çıkarmaya devam etti. Büyük bir kucak dolusu olana kadar çıkardı. Maya’nın son sınırına kadar açılmış gözlerinin önünde kucakladığı tüm kumaşı kazanın içine attı. Tahta kepçeyle altın kumaşı eriterek karıştırmaya başladı. Kumaşın tamamen eridiğini anlayıncaya kadar karıştırmaya devam etti. Altın tamamen sıvılaşınca, başını kazandan kaldırıp keskin gözlerini Maya’nın gözlerinin içine doğrulttu. “Gel bakalım, iç şimdi.” dedi.

Hipnotize eden bakışların altında Maya, nasıl bir yazgının içinde olduğunu bilemeden, ayaklarının hükümsüzce ilerlediğini fark etti. Kazana doğru usulca yaklaşan çıplak ayaklarına baktı ve onlara engel olamayacağını anladı. Beyaz ellerin kepçeyi kendi ellerine tutuşturduğunu ve ellerinin kendiliğinden kepçeyi sıkıca kavradığını gördü. Bedenine hükmedemiyor, sadece seyirci kalıyordu. Korkudan avazı çıktığı kadar bağırıyor ama ne ağzı açılıyor, ne de sesi çıkıyordu. Hiçbir şekilde bedenine hükmedemeyeceğini anladı ve kendini çaresizce seyretmeye devam etti.

Maya başını geriye doğru atıp ağzını kocaman açtı. Kepçeye doldurduğu sıvı altını boğazından aşağıya döktü. Kepçe kepçe altını sanki kıtlıktan çıkmış gibi iştahla, doldura doldura içti, ta ki son damlasına kadar. O içtikçe karşısındaki adam/kadının gözleri peçesinin üstünden kendisini takip ediyor, Maya yutkundukça daha da çok ışıklanıyordu. Gözlerin parladığını gördükçe dehşet duyuyordu ama kendine engel olamadan içmeye devam etti. Tamamını içip bitirince, onun “Aradığın şey en son bakacağın yerde!” diye yankılı sesiyle gürlediğini işitti.

İçtiği altın adeta midesini yere kadar sarkıtıyormuş gibi ağrıtıyordu. Sanki tüm dünyayı yutmuş gibi bir ağırlık hissediyor, kusma ihtiyacı duyuyordu. Aniden midesindeki ağırlığın kıpırdamaya başladığını hissetti. Sanki canlı bir varlık varmış gibi vücudunun içinde hareketlenmeler oluyordu. Eğilip midesine baktığında göbeğinden yayılan hareketlerle üzerindeki beyaz elbisenin dalgalandığını görüp telaşlandı. Kıpırdanmalar çoğaldı. Elbise daha şiddetli titremeye başladı. O kadar ivmelendi ki etek uçları rüzgârda gibi sallanıyordu. Hareket midesinden taşacak gibi yukarıya doğru yükselmeye başladı. İçindeki hareket her neyse, yemek borusuna doğru ilerlediğini hissedebiliyordu. İlerleme hızlanınca kendiliğinden fışkıracak bir kusmanın geldiğini anladı. Basınç boğazına kadar yükselince istemsizce ağzını açtı.

Ağzından ilkin ince uzun bir gaga çıktı. Gözlerinin hemen önünde çıkan şeyin oynayan başını görebiliyordu. Gagası ve başı altın renginde bir kuşa benziyordu. Boğazından yukarıya doğru öğürerek onu ittirmeye çalıştı. Kıpırdanan kuş boğaz yolundan sıyrılınca, ağzından dışarıya çırpınarak kurtardı kendini. Kuşun tüm bedeni altındandı. Maya’nın midesi giderek hafifliyordu ama daha bitmediğini hissediyordu. Dehşet içinde kilitlenmiş bakışlarının arasında kuş silkelenerek çırpınıp dudaklarının arasından upuzun, yaklaşık bir metreye varan uzunluktaki kuyruğunu da çekip kurtardı. Dev kanatlarını çırparak havalanıp uzun kuyruğunun olanca görkemiyle çadırın içinde bir tur döndü.

Vücudunun tamamı altından olan kuş hem çok yırtıcı, hem de çok etkileyici görünüyordu. Ürkütücü bir güzelliği vardı. İnce desenli tüyleri çadırın içindeki ışıkta büyüleyerek parlıyorlardı. Havadaki turunu tamamlayınca karşısındaki peçeli adam/kadının omzuna kondu. Adam/kadının gözleri başarılı bir doğum seyretmiş gibi mutlu görünüyordu. Omzundaki kuşa coşkulu bir sevinçle bakıyordu. Kuş, kanatlarından başlayarak tüm bedenini baştan aşağıya titretti ve silkelenmesi bitince sakince durdu. İlkin Maya’nın gözlerinin içine baktı. Kuşun konuşuyormuş gibi akıllı bakışlarından ürktü Maya. Derin bakışlarını Maya’nın gözlerinden kopardıktan sonra, bir kuştan beklenmeyecek kadar yavaş bir hareketle başını adam/kadının yüzüne çevirdi. Ya da Maya’ya yavaş geliyordu. Adam/kadınla kuş sevgiliye bakar gibi bir süre bakıştılar. Adam/kadın ağzını gizleyen peçeyi yüzünden indirdi. Kuş eğildi gagasını onun dudaklarına değdirdi. Kısa süren öpüşmeden sonra kuş yeniden havalanmak için dev kanatlarını açtı. Birkaç çırpınıştan sonra havalandı ve çadırın tavanından öteye geçti. İyice yükselip, adam/kadının az önce Maya’ya işaret ettiği yıldıza doğru uçtu. Uzaklaştıkça kanat çırpışları seçilmez oldu. Yıldızın ışığıyla bütünleşip gözden kayboluncaya kadar ardından baktılar. Adam/kadın kuş kaybolunca başını indirdi. Bakışlarını Maya’ya çevirerek sağır edici bir sesle gürledi;

“Aradığın şey en son bakacağın yerde!”

O sırada korku ve heyecan içinde Maya tekrar bağırmayı denedi ve çığlıkla uyandı. Yatağını sırılsıklam edercesine ter içinde kalmış, çarşafı avucunun içine koparırcasına sıkmış bir halde buldu kendini. Çığlığı Kerem de duymuş, o da derin uykusundan uyanmış, şaşkın gözlerle bakıyordu.

“Geçti…” dedi Kerem usulca. “Kötü bir rüya gördün tatlım. Sadece bir rüya…”

Maya’nın rüyadan uzaklaşıp kendine gelmesi birkaç dakikadan uzun sürdü. Nihayet puslu rüya sularından sıyrılıp, gerçeklik kıyısının sağlam zeminine basınca “Haklısın, sadece bir rüya…” diye tekrarladı.

Yay gibi gerilmiş şekilde bir süre yatağın içinde öylece oturdu. Gördüklerinin gerçek olmadığına kendini inandırması zaman aldı. Abuk subuk yaratıkların olduğu, uzadıkça saçmalaşan rüyalar da görmüştü. Ama uyanınca onların saçmalığının farkına varıp mantıklı gerçeğe sıyrılmak daha kolaydı. Bu rüyanın hayatı boyunca ilk gördüğü gibi zihninde taze kalacağını, gerçekliğe iz bırakacağından neredeyse emindi. O oturdukça Kerem uykulu gözlerini ovuşturarak ona bakıyor, nasıl olduğunu anlamaya çalışıyordu. Maya onun sabah işe uykusuz gitmesini istemedi. “Haydi, uykumuzu bölmeyelim. Yarın işe gideceğiz.” diyerek tekrar yatağın içine girdi.  Derin nefes alıp verdikten sonra yastığın soğuk tarafını çevirip başını koydu. Tekrar gözlerini yummayı denedi. Gözlerini kapattığı anda kulaklarında hala aynı sesin yankılandığını duydu.

“Aradığın şey en son bakacağın yerde!”